αηδώ

ἀηδὼ (-οῦς), η (Α)

αηδών, αηδόνι.

[ΕΤΥΜΟΛ. Παράλληλος μορφολογικό σχηματισμός τού ερρινόληκτου τύπου ἀηδών, -όνος, που ξεκίνησε πιθανώς από τον τύπο τής αιτ. ενικ.: τὴν ἀηδόνα-τὴν ἀηδὼ (πρβλ. τὸν ἀμείνονα-τὸν ἀμείνω), απ’ όπου σχηματίστηκε νέος τυπος ονομ. ενικ., ἡ ἀηδώ, ο οποίος εντάχθηκε μορφολογικά στην κλίση τών ονομάτων σε -ώ, -οῦς (ἡ ἠχώ, τῆς ἦχοῦς, τὴν ἠχώ)].